Prawdę mówiąc, powoli zaczynałam mieć dość oglądania. Rezydencja trochę przeszła moje możliwości przewidywania i zaczęły mi się lęgnąć problemy. Musiałam sobie to wszystko przemyśleć, po czym obejrzeć ponownie przy świetle dziennym i bez towarzystwa. Stopniowo przestawałam się dziwić, że nie usiłują mnie trzymać pod kluczem i za kratami.<br>Spać poszłam z cichą nadzieją, że obudzę się w Kopenhadze, okropnie spóźniona do pracy, po czym z przyjemnością będę wspominać ten szalenie skomplikowany sen...<br>Chyba czułam się nieco zdenerwowana, kiedy po ponownym obejrzeniu całej posiadłości, z wizytą na drugim tarasie z helikopterami i widokiem z balkoniku włącznie, ułożyłam się na wielkiej plastykowej bule nad