historycznymi i psychologią. Dla chrześcijaństwa czymś podstawowym jest dochodzenie do prawdy i wewnętrzne przekonanie, że mam rację. Żyd nie ceni sobie bardzo tej aksjologii, tego myślowego czy duchowego procesu. Patrzy bardziej doraźnie i trudno mu z tego powodu czynić wyrzuty. Nie interesuje go prawda jako taka, lecz jego prawda - to z czego miałby pożytek, niekoniecznie ten materialny. Widziałem to w wielu rozmowach i dyskusjach: chrześcijanin próbuje ustalić fakty, chce poznać, co się wydarzyło - widać to doskonale w przypadku holocaustu; Żyda natomiast niewiele obchodzi to, co się wydarzyło, jego obchodzi to, co się o przeszłości opowiada. A to opowiadanie żyje swoim własnym życiem