przezroczysty, księżycowy cień biegnie na spotkanie z cieniem Adama i razem układają się u ich stóp.<br>Szczęście.<br>Musi tego szczęścia uzbierać na zapas, żeby starczyło na jesienne szarugi, na zimowe dni i długie zimowe noce, żeby mieć czym karmić osamotnioną miłość. Złudzenie. Szczęście czerpane z bliskości Adama źle się przechowuje z dala od niego, nie można go zamknąć jak słoik z konfiturami i mieć na później. Miłość nie wyżywi się samym wspomnieniem, opuszczona na dłużej blednie, popada w anemię i Bogna-realistka cieszy się złą radością na pochybel tej drugiej, Bognie-uwikłanej. Bo czym jest trzeźwo patrząc, ich związek? Trywialny banał. Dwoje