Wyciągnie ku niej ramiona, ziemskiej wyzbyte rozpaczy,<br>I zajrzy w oczy i dawne jej niekochanie zobaczy.&lt;/&gt;<br><br><br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;PURURAWA I URWASI&lt;/&gt;<br><br>Pururawa w godzinie, gdy słońce mgły krasi,<br>Ujrzał nimfę wód przaśnych - Indiankę Urwasi.<br><br>Wynurzyła dłoń z wody, a za dłonią - głowę,<br>A niedługo - popierśną kibici połowę.<br><br>Górowała rozbieżnej pierścieniami fali,<br>Palcami z lekka pierśnych tykając korali.<br><br>Pururawa podpatrzył, jak nieśmiertelniało<br>Jej obciśle przywdziane powierzch ducha ciało.<br><br>Pomiażdżyła mu serce miłości nagłota -<br>Jął się skradać ku bogu ruchem snu i kota.<br><br>Porwał ją w swe ramiona ku warg swych potrzebie<br>"Ciebież tulę w objęciu? Odpowiedz, że ciebie!''<br><br>Bożym wrzaskiem przeczyła rąk jego przemocy,<br>Wyrywała