szczęśliwa, to zaraz dziecko... i talent diabli biorą! <br>Trochę mi złość przeszła. Jak mogłam tak brzydko o nim myśleć? Wiem, że jestem jego oczkiem w głowie. Że dla mnie nie związał się już z żadną kobietą. A może jeszcze ciągle kocha mamę? Ee... czy oni w ogóle potrafią kochać? Zaczęłam z lekka kpić: <br>- Talentu nie ma. Romansu nie ma. I dziecka nie będzie. Została tylko miłość. Nieszczęśliwa... <br>I znowu pochlipuję. A on mnie gładzi po włosach i pyta: <br>- Grzegorz? <br>- Coś ty?! Już dawno nie! Stracony dla świata. <br>- ?!<br>- Ma narzeczoną. Widziałam, że zerkałeś na nią, nie udawaj. Taka w czerwonej sukience. Z polibudy