się w niebo, na nas nawet nie<br>zerknąwszy. - O, mieliście szczęście.<br> - A bo co? - wyrzuciła matka z nadzieją w głosie. - Może buta ktoś<br>znalazł?<br> - Buta? Nie, tylko miałem już jechać na tamten brzeg. O, i kukuruźnik<br>na niebie mnie zatrzymał. Leci, a nic go nie słychać.<br> Zadarłem głowę. Po przyciemnionym z lekka niebie sunął dwupłatowy<br>samolot, nie wydając ani szmeru.<br> - A o bucie pan nie słyszał? Zgubił chłopak. Pokaż, Piotrek.<br> Popatrzył jakby od niechcenia.<br> - I czemuście tak długo na wale stali?<br> - A jakoś tak. - Matka straciła nagle pewność siebie, lecz zaraz<br>znalazła przyczynę naszego stania: - Myśleliśmy, że może ktoś jeszcze<br>będzie szedł