wilgotno od rzeki w<br>tych jej oczach odbijało, lecz wydało mi się, że w tym mgnieniu mojego<br>spojrzenia upuszczały już nad nami pierwszą łzę. I uciekłem znów<br>wzrokiem na jeden z tych gęstych, zielonych brzegów rzeki.<br> - Możesz sobie myśleć, co chcesz, o mnie - powiedziała, a od jej słów<br>kajak się z lekka zakołysał. - Nie wstydzę się ciebie. - I głosem<br>przybladłym, jakby zanurzonym w zamyśleniu, powtórzyła: - Nie wstydzę<br>się.<br> Włożyła dłoń do wody i wpatrując się, jak między jej palcami<br>przepływa rzeka, niby do tej rzeki powiedziała:<br> - Nie chce mi się już wstydzić. - I może to od tej przepływającej<br>między jej palcami rzeki