stuknął &lt;orig&gt;nadziakiem&lt;/&gt; o strzemię, dał znak. Trzech konnych zeskoczyło z siodeł i ściągnęło plandekę z furgonu. Gdy wyrzucili na ziemię siodła, derki i pęki uprzęży, w świetle błyskawicy Geralt faktycznie dostrzegł trumnę ze świeżej sośniny. Nie przyglądał się jednak zbyt uważnie. Czuł mrowiące zimno w końcach palców. Wiedział, co się za chwilę stanie.<br>- Jakże to tak, wasza miłość? - odezwał się &lt;orig&gt;havekar&lt;/&gt;, patrząc na lecące na zmoczone liście towary. - Dobro mi z wozu wygrużacie? <br>- Kupuję to wszystko. Razem z zaprzegiem.<br>- Aaaa - na zarośniętą gębę handlarza wypełzł obleśny uśmiech. - To insza inszość. To będzie... Niech podumam... Pięć setek, z przeproszeniem waszej szlachetności, jeśli w