się podnieść, powstać z klęczek. Dopiero teraz czujesz, że przez cały ten czas dorożkarz bił i szkapę, i ciebie.<br> Patrzysz na leżącego w beciku chłopca i marszczysz gniewnie czoło, bo nagle ogarnia cię głębokie poczucie winy.<br> - Przecież mogło cię nie być.<br> - Przecież chciałam cię zabić, po prostu zabić.<br> - Zabić, jak zabija się każdą istotę w cierpieniu, strachu i krwi. I nigdy nie leżałbyś tak przede mną uśpiony i cichy. A ja nigdy nie oczekiwałabym twego przebudzenia...<br> Po raz pierwszy pomyślisz, że twoje życie tu jest jedyne, niepowtarzalne i należy tylko do ciebie, stanowi twoją własność, twoją tajemnicę i nadzieję.<br> - Moje życie jest