tego roku nie zabiłem najmniejszego nawet stworzenia. Nawet straszne robale, jakie pokazały się w kuchni, gdy dobijałem do Japonii, wynosiłem troskliwie do nadbrzeżnych zarośli. Chyba to jest właśnie mały, lecz jednak pierwszy stopień na drodze do pojęcia świata i siebie.<br> Nie mogę wyobrazić sobie, bym mógł - jak to czyniło wielu - zabijać wszystko, co pojawiło się w pobliżu jachtu. Owe nieprzeciętnie poważne żółwie - skórzane okularniki pluskające przy rufie"Nord", owe foki akrobatki kpiące sobie z grawitacji i praw hydrodynamiki, ostre w ruchach rekiny - goście rzadcy i budzący respekt. Innych stworzeń bez liku.<br> W zabijaniu tkwi wandalizm podobny do tego, jaki towarzyszy niszczeniu