nic nie wierzę i że wszystko jest absurdem, lecz nie potrafię wątpić w mój krzyk i trzeba mi wierzyć przynajmniej w mój protest. Pierwszą i jedyną oczywistością, która mi jest w ten sposób dana we wnętrzu doświadczenia absurdu, jest bunt. Ogołocony z wszelkiej wiedzy, zmuszony zabijać lub godzić się na zabijanie, dysponuję tylko tą jedną oczywistością, która wzmaga się wraz z rozdarciem, w jakim się znajduję. Bunt rodzi się z przedstawienia absurdu, w obliczu kondycji niesprawiedliwej i niezrozumiałej"</>. Ale bunt różni się przecież od desperacji. W buncie zawarta jest przede wszystkim subtelna i mocna miłość do samego siebie, powiedziałbym nawet: miłość