zaczynać od nowa, kiedy się ma lat pięćdziesiąt. Wiem też, że życie pana nie pieściło...<br>- O nie! - jęknąłem ze łzami w oczach.<br>- Toteż nie rezygnuję ze współpracy z panem - uśmiechnął się docent Jagódko i zastanowił się chwilę. - Będzie mi pan potrzebny do pewnej dokumentacji historycznej. A jeżeli się już panu zachciało tego szczęścia i zna pan materiał, a zna go pan dobrze, to widać, niech pan spróbuje czegoś klarownego. Mamy przecież zamówienia społeczne. Niech się pan zastanowi. Musi pan inaczej spojrzeć na otaczającą rzeczywistość. Do widzenia.<br>Wstał jak urodzony dyrektor i podał mi łaskawą dłoń. Był moim dobroczyńcą: mógłby mnie wylać