względnie łatwe było przejście do pesymizmu głoszącego kres wielkich idei i względność wszystkich wartości. Również i w Polsce, kiedy przegląda się bibliografię rodzimego postmodernizmu, nieproporcjonalnie często pojawiają się w niej nazwiska byłych marksistów. Jest to tylko konstatacja, a nie zarzut. Apoteoza happenningu stanowi bowiem niewątpliwie formę działania mniej szkodliwą niż zachęta do walki klas, Gombrowiczowski &lt;name type="person"&gt;Filidor&lt;/&gt; stanowi zaś dużo mniejsze zagrożenie dla kultury niż Włodzimierz Lenin. Gdyby tak jeszcze konsekwentnie praktykować happening z odrobiną autoironii, bez wielkich słów sugerujących, iż niesie on przełomowe odkrycia.<br>&lt;tit1&gt;Potępić Antygonę&lt;/&gt;<br>&lt;name type="person"&gt;Umberto Eco&lt;/&gt; znany jest polskiemu czytelnikowi przede wszystkim jako autor &lt;name type="tit"&gt;Imienia róży&lt;/&gt; i &lt;name type="tit"&gt;Wahadła Foucaulta