i ukoi wzburzone fale krwi. Daremnie. Duszność wzmogła się, z zachcenie jeszcze natarczywiej poczęło pukać do drzwi absolutnej ciemni, w jakiej spoczywało moje ciało, jak duch.<br>- Kto tam? Czego na koniec chce? Proszę wejść.<br>- Nie. To ty musisz wyjść.<br>- Ja muszę wyjść? Ależ dokąd i czemu?<br>Zachcenie za drzwiami ciemni zachichotało nieprzyjemnie i obraźliwie.<br>- Ach, więc zamierzasz leżeć bezmyślnie i bezsilnie rozwalony w tej ciemni, póki ktoś nie złapie cię za kołnierz i nie wrzuci do innej ciemni. Czy tak?<br>- Nie, nie - zawołałem z rozpaczą.<br>- A pamiętasz, kotusiu, jak rozmyślałeś o czynie? - głos był teraz cichy i oziębły niby u kogoś