dworskich kamarylach i rozgrywkach.<br>Juliusz II postanowił wyzwolić się od strachu (i przezwyciężyć uzasadnioną nieufność do rodaków), powierzając ochronę nad sobą ludziom obcym, niezdemoralizowanym, nie mającym nic wspólnego z rozgrywkami możnowładców rzymskich. Jego wybór padł na Szwajcarów, znanych z lojalności jako zaciężni żołnierze, a równocześnie z surowej, bezkompromisowej pobożności. Dla zaciężnych chłopów szwajcarskich papież był jedynie i wyłącznie Namiestnikiem Chrystusa, a więc osobą niemal nadprzyrodzoną. Dla rzymian i w ogóle Włochów papieże byli nie tyle kapłanami, ile władcami o niejednokrotnie bardzo twardej ręce, nie tyle dysponentami łask nadprzyrodzonych, ile przedstawicielami takiej czy innej, najczęściej możnej rodziny, bogacącej się z racji osadzenia