drzwi niż na malowidła". Udając, że wcale tego nie zauważył, wiódł go od obrazu do obrazu, aż wreszcie stanęli przed nie dokończonym, jednookim stworem.<br>- Ach! - zawołał staruszek. - Wie pan, co mi przyszło na myśl? Pan jest malarzem i ma pan ze sobą farby... Czy nie mógłby pan domalować oka temu zacnemu człowiekowi?<br>- Mógłbym... oczywiście... To przecie drobiazg..: - odrzekł tamten. - Źle bym to jednak wykonał... Nie miałem nigdy do czynienia z portretami... Ja maluję krajobrazy.<br>- Wielka szkoda! - niemal radośnie rzekł profesor. - Wielka szkoda! Najbardziej zmartwi to mego pradziadka, co od stu lat czeka na drugie oko. Czy pan zechce obejrzeć sobie sam