ku pokoikowi Renaty. Czy ją zastanę samą? Strach było o tym myśleć! A w ogóle czy nie skaczę w tę biurową przygodę zbyt lekkomyślnie, omamiony wysokim stanowiskiem? Badanie opinii publicznej! Pocieszałem się myślą, że obywatele nie będą tacy głupi, by wypowiadać się szczerze na wszystkie polityczne tematy, a o resztę zadba już Zdzisio: przedstawi swym władzom najbardziej optymalny wariant, zgodny z ich oczekiwaniami. Uspokojony tą refleksją, dotarłem z bijącym nadal sercem do drzwi Renaty. Tak to było w moim życiu: serce biło mi na przemian to ze strachu, to z miłości. Niestety, na pukanie nikt nie odpowiadał. Pokoik był częścią dużego