błyskawicznie. Ktoś drobny, niewielki zapadł za krzak leszczyny. Leżał tam cicho jak jeż, sam widać przestraszony i instynktownie szukający ratunku w bezruchu. Krywko zaszedł krzak od tyłu. Kucał tu Ferdzia z głową schowaną pomiędzy wielkie liście łopianu. Obok niego leżała fajerka i drut. Polek kopnął go bez gniewu w wypięty zadek. Ferdzia nie poruszył się. Udawał kamień, kretowisko, stertę liści jesiennych.<br>- Czego za mną pełzniesz? Ferdzia milczał.<br>- Słyszysz, co do ciebie mówię? Ferdzia rzekł cichutko:<br>- Ja wiem wszystko.<br>- Co ty możesz wiedzieć? Skikaj do domu. A jeśli komu co powiesz, to zabiję, rozumiesz?<br>- Ja też chcę być Polakiem, jak wszyscy inni