buntu była Irena, wyraźnie rywalizująca z Katarzyną. Katarzyna z niezwykłym wyczuciem liderskim natychmiast włączyła się do buntu, kierując go tym samym przeciw trenerom. Bezpośrednie ataki na trenerów przejęła od niej "przyboczna", Iza. W chwili zelżenia konfliktowego napięcia Katarzyna kontynuowała swoją "kampanię wyborczą", oferując techniki integracyjne, by wreszcie pod koniec sesji zadekretować koniec buntu i zaakceptować swoją dominującą rolę zgodnie z zasadą "nie chcę, ale muszę".<br><br>Faza spójności i współpracy (od sesji IV) przejawiała się systematycznym "braniem na warsztat" sprawa uczestników i "opracowywaniem" ich na sposób "treningowy" (Jasia, Maciek) oraz ustrukturalizowanymi informacjami zwrotnymi. Pojawiały się również wątki "gawędziarskie", np.: kobieta-mężczyzna, które