nieludzki wprost apetyt. Nic więc dziwnego, że po takim śniadaniu, kiedy ogarnęła ją błogość, radośniej mogła spojrzeć na świat i cieszyć się życiem. Nic nie potrafiło zakłócić jej dobrego nastroju -nawet nurtująca ją myśl, że jednak do tej pory nie zawiadomiła nikogo o wspaniałych wynikach swego rannego wywiadu. Była mile zadowolona, że to właśnie ona - dopiero co mianowana inspektorem - wpadła na ślad szajki przestępców. Wszystko bowiem wskazywało na to, że lokatorzy z plebanii stanowią niezwykle ciekawy obiekt dla młodych detektywów. Niepokoiło ją jedynie jedno: co oni mogli zamurować w podziemiach zamku. Słyszała wyraźnie, jak rozmawiali o jakichś płótnach czy płótnie, ale