falangistów bywał nie najwyższej próby. Wszyscy oni podejmowali próby przyspieszania apokalipsy, próby prostackiego przekładania wszystkich metafor świętego Jana na język politycznych sloganów. Radykał nie zawsze rozróżnia zresztą kierunek, z którego nadchodzi apokaliptyczne oczyszczenie. Radykalny narodowiec może pisać pochwałę czynu Ulrike Meinhof. Radykalny komunista może się głośno cieszyć się z faszystowskiej <orig>zadymy</>, która obnaża słabość demokratycznych instytucji i przybliża moment ostatecznego rozwiązania. Historycy i politolodzy zajmujący się okresem Republiki Weimarskiej zaobserwowali niezwykłe zjawisko. Wśród partyjnej młodzieży komunistycznej i nazistowskiej następowały wzajemne przepływy i przenikania. Nawet Ernst von Salomon pisał w swoich wspomnieniach, że wyznawcy obu radykalizmów często pomagali sobie w akcjach skierowanych