w dłoni. We mgle przesuwa się przed oczyma koszmarny obraz. Garstka przyjaciół osłania go, chce odnieść na tyły. Ale ten wódz nie cofał się nigdy - i teraz nie pozwala ruszyć się z miejsca. Odtrąca stanowczym ruchem pomocne dłonie. Wytęża wolę, by jeszcze walczyć. Kastor już też ranny. Krew spod hełmu zalewa mu oczy. Zdaje mu się, że cały świat jest czerwony, że płonie niby rozpalony stos. Tarcza pękła pod ciosem jednego z Rzymian. Kastor walczy bez osłony, narażony na ciosy ze wszystkich stron. Końce wrogich mieczów jak dokuczliwe osy kłują nie osłonięte ramiona. Spragniona wody ziemia apulijska nasiąka żyzną krwią.<br>Przed