chociaż to, że cierpię okropnie, jest na pewno rzeczywistością. Ta pani<br> wskazuje wielkim palcem lewej ręki w tył<br>chciała mi dopomóc i sama prosiła mnie, żebym ją zabił. Ostatecznie i tak pomrzemy wszyscy. Tak się pocieszają ludzie w nieszczęściu.<br> Wchodzi z prawej strony Człowiek i zapala latarnię. Silne zielone światło zalewa ośmioma pasami koncentrycznymi scenę. Tadzio siada koło Edgara<br> - rozmawiają nie zwracając uwagi na słuchającego<br>Czemu? Czemu? O ile nie żyje się jak inni, nie pracuje w jakimś celu, jak koń z klapami na oczach chodzący dookoła sieczkarni, to mówię ci, Tadziu, że właściwie nie wiadomo nic. Cel jest sam w