pajęczy;<br>Ruszysz się, słychać: każda kostka dźwięczy,<br>Przez cienką skórę nawet ślepi widzą.<br><br>A to, co widzą, nie jest tajemnicą:<br>Szkielecik ptaka od krwiobiegu cieńszy,<br>Serce tak małe, że w żeber obręczy<br>Jest łzą z ołowiu. Przekwitłaś mi, Lico.<br><br>Opadłaś, Lico. Zapadłaś się w sobie,<br>Tak, jak się ziemia znienacka zapada,<br>A każdy mija poruszoną stronę...<br><br>Sproszę przyjaciół. Piękną ucztę zrobię,<br>Niech aż do świtu toczy się biesiada.<br>Niech czas przetrawi kostki poruszone.<br><br><br>VII<br><br>&lt;tit&gt;WDOWIEC&lt;/&gt;<br>Klucz, co mi dałaś, jest teraz bogatszy,<br>I sierścią obrósł. Wygląda jak żywy.<br>Nie pcham go w zamek, bo spojrzę na niby<br>W dziurkę od klucza