jej udziału w całej imprezie, choć najwyraźniej ma ona o produkcji wagonów towarowych pojęcie takie samo jak każdy inny NRD-owski literat, czyli żadne. Co jeszcze bardziej zdumiewa, to fakt, że również robotnicy przyjmują obecność przedstawicielki inteligencji twórczej w swoim gronie jako rzecz całkowicie normalną. W tym momencie czytelnik nieuchronnie zapuszcza się w domniemania, które zapewne nie były przez autorkę planowane jako składnik reakcji wirtualnego odbiorcy. Jakim sposobem udało się pisarce tak doskonale zbratać z klasą pracującą? Czyżby także przychodziła na zebrania nie umyta?<br> Okazuje się jednak, że cały opis zebrania potrzebny tu jest raczej jako ilustracja dość oczywistej tezy: ludzka rzeczywistość