zatrzyma Bielskiego zdarzenie barwne i anegdotyczne, jak opowieść o fałszywym Chrystusie i dwunastu fałszywych apostołach, którzy przed laty (za Zygmunta Starego jeszcze) "chodzili po wsiach każąc, i cuda czynili kuglarskim obyczajem". Wyklął ich potem biskup, ale pokutę przyjęli i polepszyli się. Więcej jednak bawi, niż gorszy, Bielskiego ów iście sowizdrzalski żart.<br>Ta właśnie wielokształtność Kroniki Bielskiego jest jej najbardziej znamiennym rysem. W jednym obszernym dziele współistnieją obok siebie nie tylko sprzeczne tendencje do wiernego przedstawiania zdarzeń historycznych i do ich beletryzacji, ale i poszczególne gatunki lub zalążki gatunków literackich.<br>Druga połowa wieku, pokolenie humanistów wykształconych na włoskich i antycznych wzorach rozwiąże