niemniej "pisali paszkwile, śpiewali piosenki swawolne" (najczęściej po ukraińsku), a także wiersze. Rzewuski ganił ich ton napastliwy, trywialność, płaskość, niedorzeczność, brak sensu, jałową płodność, a zwłaszcza pogardę dla wiedzy i kultury literackiej. Ganił, ale dostrzegł w tych wadach konsekwencję. Dla Kraszewskiego była to już nieomal strategia:<br>&lt;gap&gt;<br>I jeszcze jedna żelazna zasada - ekonomia trwonienia: czasu, pieniędzy, energii, a także słów. Co do tego wszyscy są zgodni. Lecz dalsze próby interpretacji prowadzą do rażących sprzeczności. Czy bałaguli są "postępowcami" czy "ziemiańską reakcją"? Czy pełnią dynamizującą rolę wobec "ślimaków społecznych" (Bobrowski), czy stanowią raczej "konwulsyjny pociąg w tył do wieków barbarzyństwa" (Kraszewski)? Czy zrodziło