rolniczych kłopotów i projektów, i pytał: "Jak myślisz?" to nie dlatego, że chciał zasięgnąć jej rady i nie, że pochwalić się pragnął swoim działaniem, ale że wszystko było dla niego nie zakończone, nie dokonane, gdy ona nie spojrzała, nie usłyszała. A jeżeli w nocy zdyszany spoczywał u jej boku i zasypiał już, i raptem budził się, i mówił: "Słuchaj, wiesz, ja dziś odstawiłem całe dwadzieścia furmanek" - to sobie wtedy uprzytomniał, jak bezbrzeżnej dostąpił z nią tylko co szczęśliwości, skoro także i w pracy wszystko się dobrze powiodło.<br>Nie miał on czasu, by tyle z panią Barbarą przebywać, ile chciał, lecz i