na której piękne, duże, szare oczy świadczyły o sile ducha w tym wątłym ciele. Jeszcze na fotografiach pozostał ślad jej niezwykłej do niedawna urody. Nie nazbyt w życiu szczęśliwa wskutek niefortunnego chyba małżeństwa (mąż jej nie pojawił się w Polsce i nie poznałem go) pochylała się nade mną, obcym człowiekiem, zatroskana, jak starsza siostra, moimi w końcu mało ważnymi sprawami. Stała się też dla mnie nieocenioną odbiorczynią mojej młodzieńczej grafomanii, niezwykle przejęta wierszami, które jej czytałem i pełna dla nich podziwu, co zawdzięczałem w dużej mierze temu, że niezbyt dobrze je rozumiała (porozumiewaliśmy się głównie po francusku). W chęci lepszego poznania