pozwolenie rządu brytyjskiego. Czekałem więc pół roku. Przez cały czas odczuwałem nostalgię. Dzień i noc marzyłem tylko o powrocie. Stres, udręka. Pewnego dnia, zdobywszy się na odwagę, powiedziałem o moim bólu przełożonemu: - Nie wyobrażam sobie pracy nigdzie poza Krajem. Nie mogę pogodzić się z jego rozstaniem. Ten przyjął postawę człowieka zatroskanego ludzkim losem i zważywszy trudności obiektywne, powierzył mą osobę woli Boga. Jednak okoliczności związane z moim wyjazdem nie kazały na siebie długo czekać. Względnie szybka wiadomość z ambasady brytyjskiej o pozwoleniu na mój wyjazd bardzo uradowała mego przełożonego. Był nim właśnie wikariusz generalny w Rzymie, o. Debois, który z uśmiechem