Anzelma" jak wielki rudy palec wpisywać pasemko dymu w burą płachtę przedwieczornego jesiennego nieba. Ileż to już razy w ciągu lat stali tak obaj naprzeciw siebie samotni! Lewandowski aż do bolesnego ćmienie w oczach wpatrywał się w sam szczyt komina, w to miejsce, gdzie przed pół wiekiem, jako piętnastoletni chłopak, zawiesił w nocy czerwony sztandar przed świętem Pierwszego Maja.<br> Ej, stary, stary! wyszeptał, nie wiadomo, do czego, do siebie czy do tamtego w oddali sterczącego przyjaciela. I ten szept jakby wyzwolił w nim całą rozpacz, zerwał jakąś kruchą pieczęć w zaschniętym gardle. Z głośnym jękiem Lewandowski osunął się na stary, wygnieciony