prąd, kopię nogami jak powieszony. To jakieś neurony, które się wyłączają. Pstryk. Podrzuca mnie w górę i znowu próbuję nie dać się dopaść. Ale wiecznie nie może się udawać i za którymś podejściem się nie udaje. Zapadam się w ciemność, której się boję, a mimo to pragnę.<br>Pewnie, że nie zawsze tak było. Kiedyś w ogóle się nad tym nie zastanawiałem. Sen witałem z ufnością, dziecięcą, jak by powiedział jakiś dziewiętnastowieczny autor. Trudno znaleźć ten jeden punkt, kiedy dziecięcą ufność zastąpił niepokój. Zapewne dużą rolę odegrały w tym procesie bezsenne noce spędzone na niekończących się zalotach do niezliczonych panien, nie zawsze