blaszaną, ozdobioną wizerunkami ryb tarczę, w prawej galicki miecz. Podnosi go do góry. Polluks odskakuje w tył. Ostrze stalą zalśniło w słońcu. Spartakus zmarszczył brwi.<br>- Stać! Stać! - krzyknął groźnie. - Gra nieprawidłowa!<br>Grający na moment stanęli w bezruchu. Ale Batiatus podnosi tłustą, owłosioną prawicę. Twarz ma fioletową z gniewu.<br>- Grać! - warczy zduszonym głosem. - Ja wiem co prawidłowe!<br>Herman ze świstem przeciął mieczem powietrze. Nieszczęściem Polluks był zbyt blisko, nie zdążył uskoczyć, nim zrozumiał, co się stało. Koniec ostrza zahaczył o ramię. Czerwona struga spłynęła na tunikę. Wściekłość zamigotała w jego ściemniałych nagle, jak morze przed burzą, oczach. Złośliwy, pogardliwy uśmiech wygiął młode