pozostało zaledwie kilkanaście osób totalnie przygnębiony zdecydowałem się samotnie wyjść z jednostki. <br>Przeszedłem przez bramę i ruszyłem w kierunku znajdującego się nieopodal przystanku tramwajowego. Stała tam jakaś grupka cywili. Wypatrzyłem w niej jakąś ładną dziewczynę o długich włosach w kolorze dojrzałej pszenicy. Przyjrzałem się jej uważniej a kiedy się odwróciła ze zdumieniem uświadomiłem sobie, że to przecież moja siostra Marzena!<br>- Cześć Wiesiek - zawołała podbiegając do mnie.<br>- Cześć! - przywitałem ją rozpromieniony ze szczęścia. W jednej chwili cały zły nastrój minął jak ręką odjął. Zauważyłem też, że na przystanku jest także matka i brat. Podszedłem do nich i przywitałem się serdecznie. Witaliśmy się