nie głód czy jakiś endemiczny wirus rebelii skłaniał do działania wieśniaków z <orig>pueblos</> górzystej Andaluzji, lecz opór przeciwko rosnącej omnipotencji państwa, do której byli nieprzyzwyczajeni. Występując przeciwko urzędnikom manifestował swoje pragnienie podmiotowości skuteczniej niż ci chłopi, którzy wspierali republikanów. Był to zarazem ruch o silnej proweniencji moralnej, wyrażający protest wobec zepsucia otaczającego ich świata i, pomimo ostrego antyklerykalizmu, zakorzeniony w etyce chrześcijańskiej. W anarchizmie tego rodzaju mieszały się więc wątki typowe dla sekt i ruchów ludowych minionych wieków z elementami zupełnie nowymi, stanowiącymi reakcję na zmieniającą się w XIXw. koncepcję państwa. Zdecydowana wola zachowania autonomii oraz własnej tożsamości duchowej znalazła w