nieparzystymi i półksiężycowatą płetwą ogonową odpowiada typowi &lt;page nr=241&gt; przystosowawczemu szczupaka czy barrakudy (Sphyraena). Polowały zapewne z zasadzki, szybko dopadając ofiary. Z kolei pancerne Placodermi typu Dinichthys miały masywne szczęki z ostrymi krawędziami i parometrowe rozmiary, ale węgorzowato wydłużony ogon dowodzi bardzo ograniczonych pływackich możliwości. Były więc ekologicznymi odpowiednikami dzisiejszych głębinowych chimer zgniatających małże za pomocą przekształconych w płyty spiral zębowych.<br>Chimery mają za sobą bardzo długą i dobrze udokumentowaną ewolucyjną historię (ryc. 9.17). Anatomię ich przodków, o niemal identycznym kształcie ciała i wyrazistym dymorfizmie płciowym (samce mają na głowie przedziwny wyrostek), przechowały odciski ciał z późnej jury Solnhofen. Płyty zębowe chimer