Wasia Krestownikow niecierpliwie przesuwa na ramieniu karabin. Karabin ciężki, boli od niego ramię. Może by zdjąć? Nie, nie wypada. I Wasia sprężystym, dźwięcznym krokiem przemierza most z wyrazem niewzruszonej powagi na rumianej, pucołowatej twarzy.<br>Mimo wszystko postanawia zdjąć. Trzeba tylko dojść do środkowego przęsła, tam można będzie postawić kolbę na ziemi i oprzeć się o lufę, bez ujmy dla prestiżu. To wygląda poważnie i nawet bardziej monumentalnie. Nieraz na obrazach widywał w tej pozie żołnierzy na warcie.<br>I Wasia, niezmącenie obojętny, opiera się malowniczo o lufę, wystawiając naprzód od niechcenia prawą nogę w błyszczącym jak samowar lakierowanym bucie.<br>Ilekroć jednak oczy