wcześniejsze, a rozkwit żebractwa nie przypada bynajmniej na XIX wiek. Przedtem nędzę traktowano jako dopust Boży, a żebraninę uznawano powszechnie, choć potępiano - za "sposób na życie" dla ludzi ubogich.<br>Lokalne społeczności zapewniały biedocie minimum egzystencji, ale tylko kalekom i ludziom ułomnym. &lt;q&gt;&lt;transl&gt;"Wystarczy wspierać biednych, aby nie umierali z głodu i zimna"&lt;/&gt;&lt;/&gt; - nauczał Luter. Ortodoksyjni katolicy, chociaż miłosierdzie było dla nich ewangelicznym nakazem - też skłonni byli do filantropii tylko w ograniczonym zakresie i wobec rzeczywiście potrzebujących.<br>Bractwo Ubogich, które powstało w Krakowie w XVI wieku pod egidą Kościoła, miało wpisane w swój statut, iż jego fundatorzy mają pilnie uważać &lt;q&gt;"jeśliby ten ubogi