kompletnie mnie wyczerpuje. Przez godzinę staram się zamocować parawan ochronny dla psów. Nic nie widać na odległość wyciągniętej ręki, a ja błądzę, nie mogąc odnaleźć namiotu. Jest mi zimno, chce mi się spać i nie mogę się poruszać. Kładę się wśród psów i włączam ratunkowy biper. Mam dość Alaski, śniegu, zimna. Mam dość wszystkiego. Zapadam w głęboki sen i... Nie wiem ani kiedy, ani jak pojawiają się ludzie. Kilka par rąk przenosi mnie do ciepłego wnętrza wielkiego ratraka. Psy z radością wskakują do ciągniętej przez niego przyczepy. Nikt nie szuka rozwleczonego przez burzę sprzętu. Szlag trafił mój aparat fotograficzny, namiot, śpiwór