cichutko zamknie okienko... I nikomu ani słowa...<br>- Piotrusiu!<br>"Piotrusia" jednakże już nie było. Dwa cienie, skulone i zgarbione zaczerniły się na chwilę i wsiąkły w mrok jak dwie atramentowe plamy w bibułę.<br>- Boję się! - jęknął duch w długiej nocnej koszuli i wreszcie stał się podobny do zawodowego ducha, gdyż z zimna zaszczękał zębami &lt;page nr=208&gt;.<br>Rozdział XIII<br>Któż to z płaskiego nie chce jeść talerza?<br>- Na Boga! Co się stało? - spytała z trwożnym zdumieniem pani Gąsowska, kiedy nagle w połowie śniadania cichy zawsze pan profesor począł się drzeć jak opętany.<br>Wszyscy spojrzeli na niego z zatroskaniem, można bowiem było przypuścić, że czcigodny historyk