fruwają nad klawiaturą. <br>Wybucham płaczem: <br>- Och, czemu ja jeszcze żyję! <br>I wtedy naprawdę się rozgniewał. <br>- Przestań! Ja muszę grać! Czy ty nic nie rozumiesz?! Daj mi nareszcie pracować! <br>Krzyk - tego mi było trzeba! Zobaczyłam nagle wszystko bardzo jasno i przestałam płakać. Usiadłam na tapczanie. <br><br>- Wezmę proszek. <br>Czuję w środku lodowate zimno. Głos brzmi spokojnie. Ani śladu rozszlochanej histerii: <br>- Jestem dla ciebie takim ciężarem... <br>- Nie mów tak. To nieprawda. <br>- Musisz grać. <br>- Nic nie muszę. Połóż się. Będę przy tobie siedział. <br>- Nie, nie... Nie chce mi się spać. Jakoś lepiej się poczułam. <br>Muszę działać szybko, bardzo szybko. <br>- Wiesz co... Mam straszną ochotę na