gładkich płaszczyznach lub z czarnego bydlęcego rogu, hebanu, kości słoniowej czy kła morsa (nacinanych w szewrony i mocowanych do trzpienia głowni trzema nitami); jelce o prostych ramionach zwieńczano gruszkowatymi zgrubieniami, a wąsy zdobiono czasami ornamentami (np. sułtańskimi monogramami). Najczęściej damasceńskie głownie tych szabel miały wydatne obosieczne pióro, były wzdłuż płazów żłobione i nacinane oraz pokrywane złoconymi ornamentacjami w postaci znaków pisma, cytatów z Koranu, pobożnych sentencji i zaklęć czy też kabalistycznych symboli. Pochwy miały okucia w postaci długiej szyjki i wysokiego trzewika oraz dwóch wąskich ryfek, które - często srebrne i złocone - wybijano i cyzelowano w delikatny, floraturowy ornament, często niellowany (stosunkowo