zadanie, by jej współczucie dla mnie nie podważyło autorytetu ojca w moich oczach i nie umniejszyło mojego poczucia winy, zwłaszcza, że w głębi duszy nie przypisywała zapewne zaimkom pozycji, jaką zajmowały według ojca w herarchii umiejętności. Zachowywała więc pozory prowadząc mnie "bocznymi drogami" na wieczorny posiłek i udając przybitą ciężkim zmartwieniem, o jakie przyprawiłem ojca moją bezprzykładną ignorancją. <br>- A przecież sama pytałaś tatusia, co to są zaimki? - próbowałem z nią polemizować. <br>- Wiesz, że nie uczyłam się tego po polsku. Po francusku na pewno wiem wszystko o zaimkach. Nie byłem tego taki pewny, więc nie powstrzymałem się od jeszcze trudniejszego pytania: <br>- Ale