rusza, deszcz przestaje mżyć, sytuacja zasadniczo się odmienia. Pęka nagle brzemię niewoli. Znosi się z zasadniczą ideą wagonu kolejowego w biegu, ideą uwięzienia. W tej chwili każdy z nas nie jest bardziej ograniczony w ruchach i woli niż przeciętny pasażer kolejowy. Na czas podróży fakt uwięzienia staje się formalnością bez znaczenia. Ludzie wyciągają z walizek paczki z jedzeniem, zajadają kanapki, popijają herbatę z cytryną, nalewając ją z butelek po winie do szklanek z grubego szkła z napisem "Odol". Skandowany odgłos kolejowo-podróżny, gul-gul-gul nalewanej herbaty z trzęsącej się butelki do trzęsącej się szklanki. Ktoś odświeża sobie twarz wodą kolońską