nigdy nie była "kulturą obrazkową" czy "cywilizacją obrazu", jak to często formułują zwłaszcza krytycy współczesności. Konstytutywną cechą formacji audiowizualnej jest obecność w niej różnych postaci języka: słowa mówionego, pisanego, drukowanego, wyświetlonego na monitorze komputera. Nawet w czasach kina niemego słowo pisane na ekranie odgrywało wewnątrz struktury utworu filmowego ważną rolę znaczeniową. Podkreślam to, albowiem dopiero współistnienie obrazów i mowy, pisma i dźwięków, słowoobrazów, sfery wizualnej i audialnej stwarza pulę możliwości komunikacyjnych właściwych kulturze XX wieku.<br> Audiowizualność rozwijała się w kulturze werbalnej, pod presją i urokiem wielu jej wzorów. Tak było zwłaszcza w pierwszej połowie XX wieku. Od lat sześćdziesiątych kultura audiowizualna