nie miał <br>czasu... - myślała ze ściśniętym sercem <br>Adela. - A zresztą... czy on tylko tę niedzielę <br>ma na głowie?! <br><br>Jednakże w sobotę wieczorem, kiedy Felek siedział w swoim <br>kącie nad książką, Adela nie mogła już znieść <br>tego milczenia. Podeszła do niego i szepnęła cichutko: <br><br><br>- Wiesz, Felek, mam już karton! <br><br>Felek podniósł znad książki zamyślone oczy. <br><br>- Karton?... - powtórzył - Karton?... <br><br>- Przecież na tę grę!... - szepnęła <br>z zamierającym sercem Adela. <br><br>- A!... Na grę... No, to dobrze - powiedział z roztargnieniem <br>Felek. Ale było od razu widać, że nie bardzo wie, o co <br>chodzi. <br><br>Adela nie mogła tej nocy zasnąć. Czy to możliwe, żeby <br>Felek zapomniał?! I