swojego męża. Umarła trzy miesiące później. Kasia też się uśmiechała, i to bez wątpienia do mnie, ale był to uśmiech równie smutny. Czy ona mnie widzi?<br>Cały czas mówiłem o pracy, rodzinie, książkach. Po godzinie podniosła się i podała mi rękę. Paweł podniósł się razem z nią i dał mi znak, żebym poczekał. Wrócił z następną butelką whisky. Podziękowałem.<br>- Chciałbyś już iść? - zapytał.<br>- Tak. Na mnie już czas.<br>- Kasia chciała, żebym cię przeprosił. Ona szybko się męczy. Mam nadzieję, że jeszcze nas odwiedzisz. To zaproszenie także od niej, bardzo polubiła twoje towarzystwo.<br>Dopiero idąc schłodzoną przez polewaczkę, parującą ulicą, zacząłem się