szczęście dla wyższych celów, spiskowiec podnoszący rękę na krwawego autokratę, to nie bohater dwudziestego wieku przecież - tego typu biografię znały i poprzednie epoki. Nie chcę przez to bynajmniej umniejszyć wagi tego heroizmu. Chcę tylko powiedzieć, że jest to model postępowania w pewnym sensie "oswojony" przez kulturę, zrozumiały, opatrzony bez zastrzeżeń znakiem dodatniej wartości, włączony w odwieczny łańcuch zbrojnych zamachów, które kładą (czy przynajmniej w zamierzeniu miały położyć) kres tyranii. Tyle może, że w wiekach ubiegłych nie znano takiej tyranii - i że w spisku nigdy chyba dotąd nie brał udziału człowiek tak daleki w początkach swojej drogi życiowej od idei zbrojnej konspiracji. Ale