nakrętką, na której świecił malutki napis "Dresden", swoją lśniącą nieruchomością udawało spokój, ale i ono płynęło w gniazdo żaru razem ze złoconym lustrem, mahoniową szafą i bordowymi portierami. A przecież ile jeszcze miało do napisania! W kałamarzu z żółtego jaspisu wzbierały całe morza słów, gdy wieczorami na błękitnym papierze ze znakiem wodnym kotwicy pan Kohl pisał do ukochanej córki, Heidi, która w weimarskim gimnazjum czekała niecierpliwie na każdy list ze znaczkiem "Freie Stadt Danzig", płonącym na liliowej kopercie lakową czerwienią.<br>Günter Schultz biegł do szkoły po bruku ułożonym w rybią łuskę, Bierensteinowie, idąc do teatru, potykali się o szyny tramwaju jadącego przez