postępujący szybko, związany z rozwojem miast i przemysłu. Bieda, wręcz nędza dotykająca zwłaszcza południowo-wschodnie części kraju, nie sprzyjała rozwojowi regionalnych strojów, zanikały na wsi dawne rzemiosła. Najdłużej utrzymywało się tkactwo, zdobnictwo obrzędowe (pisanki), wyroby z bibułki, słomy, papieru (wycinanki). Wspierali dawne tradycje działacze z miast, którzy starali się pomoc zubożałej wsi, organizując bazary, sprzedaż chłopskich wyrobów w miastach. Działalność taka wypływała zarówno z pobudek filantropijnych, jak też ze świadomości zagrożeń społecznych, które powodowała nędza na wsi. <br>W tym czasie, artyści odkrywali urodę sztuki ludowej, a w latach poprzedzających wybuch I wojny światowej - zaczęli zbierać stare rzeźby. Włączyli się do tej